Potom je 15. decembra 1969. u Švedskoj likvidiran Sava Čubrilović. On je bio dopisnik “Srpske borbe”, organa Srpskog kulturnog kluba “Sveti Sava” iz Čikaga, koji je osnovao i na čijem se čelu nalazio profesor Slobodan Drašković.
Usledila je likvidacija Jakova Ljotića, rođenog brata vođe JNP “Zbor” Dimitrija Ljotića. Ljotić je ubijen 8. jula 1974. godine u svom stanu u Minhenu. Zatim je usmrćen poručnik Bora Blagojević, nekadašnji komandir Štabne čete Drinske divizije KJVuO đenerala Draže Mihailovića. Blagojevića je ubica sačekao ispred ulaza u njegov stan u Briselu, 8. marta 1975.
Na dan osnivanja jugoslovenske tajne policije 13. maja 1976, u Briselu je umoren osamdesettrogodišnji Petar Valić, novinar i urednik emigrantskog lista “Vaskrs Srbije”.
Valić je za vreme Drugog svetskog rata uređivao “Vidovdan”, glasilo Šumadijske grupe korpusa, kao i “Oplenac”, list Gorske garde pukovnika Nikole Kalabića.
Književnik i publicista Radovan Kalabić o ovim likvidacijama piše: “U svom hotelu u Briselu ubijen je 6. avgusta 1976. godine Miodrag Bošković, predsednik udruženja ‘Privrednik’ i nekadašnji pripadnik pokreta đenerala Draže Mihailovića. Zajedno sa Boškovićem ubijen je njegov sin, kao i student Uroš Milićević.
“Predratni kapetan Dušan Sedlar, predsednik Srpske narodne odbrane za Zapadnu Nemačku i urednik ‘Belog orla’ izrešetan je 16. aprila 1980. godine. Naručene ubice ispalile su iz pištolja sa prigušivačima više hitaca u Sedlara. Ova likvidacija uglednog srpskog političkog emigranta izvedena je u prepodnevnim satima i naočigled brojnih prolaznika. Samo 19 dana delilo je Sedlarovo smaknuće od zvanične objave Brozove smrti.”
Ali tajna politička policija nastavlja da seje smrt po Evropi i posle Brozove smrti. Šezdesettrogodišnji Jovan Caričić ubijen je u dvorištu svoje porodične kuće u Beču, u noći između 23. i 24. decembra 1981. godine.
Caričić je svojevremeno bio lični vozač đenerala Draže Mihailovića, a u emigraciji i predsednik Slobodne srpske pravoslavne opštine u Beču.
Caričić i Sedlar bili su, ujedno, i pristalice vladike Dionisija iz SAD.
Nemačka, francuska, belgijska i švedska policija ni do danas nisu rasvetlile nijedan slučaj ubistva srpskih političkih emigranata, uglavnom porodičnih ljudi u starijoj životnoj dobi. Ove žrtve ne samo da nisu dolazile u sukob sa zakonom, već je među njima bilo uglednih pisaca, novinara i urednika emigrantskih listova.
Sigurnost u Evropi pružale su im samo još tradicionalno neutralna Švajcarska i Italija.
Preko Atlantika stvari su, međutim, stajale drugačije nego u Alpima i preko Lamanša – beleži Radovan Kalabić u knjizi “Srpska emigracija – prilozi za istoriju srpskog iseljeništva”. U noći između 18. i 19. juna 1977. godine u Čikagu su, u sedištu Srpske narodne odbrane za SAD, izmasakrirani Dragiša Kašiković, urednik “Slobode”, i njegova poćerka Ivanka Milošević.
Nesrećna devetogodišnja devojčica najverovatnije je stradala samo zbog toga što je prepoznala ubicu, ili više njih. Ili onoga koji je u kasne noćne sate doveo Brozove dželate pred vrata SNO za SAD, i na čiji poziv je Kašiković otvorio vrata.
Kašiković je bio stvaralački džin srpske političke emigracije u Americi i njen pravi intelektualni princ u borbi protiv titoizma. Bio je pisac, aforističar i prevodilac, novinar i urednik “Slobode”. Odlično je govorio engleski, francuski i nemački jezik. Bio je pokretač književnog lista “Danas” i satiričnog “Čička”.
