Srednjevekovni Srbi, koji su živeli u gradu kraj današnje varošice Rudnik, na istoimenoj planini, imali su dobro ozidane kuće, neke i na više spratova. Bogatiji građani ukrašavali su svoje stanove ornamentima u fresko-tehnici koje su radili majstori ravni živopiscima koji su oslikavali Dečane .Odavde su Dubrovčani, Kotorani i Barani nosili rudu srebra, zlata i olova koja je bila osnova bogatstva srpske srednjovekovne države.Rudnici su bili izvor bogatstva, ali i prokletstvo Srbije, jer su svi želeli da je osvoje. Najstariji pisani tragovi o ovom gradskom naselju potiču iz doba kralja Dragutina, a procvat je doživelo u 14. i 15. veku….
Srednjovekovni gradovi i vladarske rezidencije u Srbiji potpuno su neistražene, jer je naša nacionalna arheologija već duže vreme potpuno skrajnuta. Nekad su razlozi za to bili politički, kao u slučaju prekidanja istraživanja Novog Brda na Kosovu, najvećeg srpskog srednjovekovnog trga i gradskog naselja…
Postojbina Slovena je Podunavlje. Oni koji su otišli na zapad asimilirani su od tamošnjeg stanovništva, a drugi su naknadnim iseljavanjem u Poljsku, Rusiju, Ukrajinu. Kao pripadnici veće grupe Polapskih Slovena nastanjivali su nekada ceo prostor Istočne Nemačke. Uprkos činjenici da su tek ostrvce u germanskom moru, sa svih strana okruženi Nemcima i često izloženi asimilaciji, Lužički Srbi uspeli su da očuvaju jezik, običaje, folklor, književnost i samobitnost, jednom rečju etnički identitet najmanjeg, ali veoma ponosnog, slovenskog naroda.
Lužicki Srbi za sebe kažu da su oni iz balkanske Srbije, što potvrdjuju nemaćki istoričari Setgen (Schottgen) i Krajsih (Kreysig), uzimajući za osnov ista imena ljudi, reka, planina i drugih geografskih pojmova. Devedest odsto svih geografskih naziva reka, polja, jezera i naseljenih mesta u pokrajinama Makolenburgu, Saksoniji, Branderburgu, Pomeraniji i drugim delovima Istočne Nemačke, nose srpska imena (Kamenica, Bela Gora, Bela Voda, Ratibor, Dubravka, Rogozno, Strela, Drenovo, Trnovo, itd.) iako tamo više nema Srba, osim u Lužici, pomenutom ostatku nekada moćne srpske države, koja je cvetala između 5. i 10. veka naše ere.
U Ukraini i dan danas postoje gradovi Nova Serbia, Slavo-Serbia , Slovianoserbsk. Vizantijski car i pisac Konstantin Porfirogenit (X vek) u svom delu „O upravljanju državom” piše da su balkanski Srbi došli iz zemlje Bojke, koja se na zapadu graniči sa Franačkom, a na istoku sa današnjom Poljskom i da su tu Srbi „prebivali od početka”. A to je upravo tamo gde ih nalazimo i danas, u Istočnoj Nemačkoj.
Ove navode potvrđuje bar pet istorijskih izvora starijih od Porfirogenita, iz pera rimskih (Vibijus, Sekvestar), germanskih (Bavarski Geograf, Jordan i Alfred Prvi) i vizantijskih (Teofilakt, Simokata) hroničara. Moćni savez Venda (Srba, Slovena), suvereno je vladao ovim prostorima i držao mnoštvo svojih utvrđenih gradova: Stargrada (danas Oldenburg blizu granice sa Danskom), preko Lupeka (danas Libek na Baltiku).
Rasuti na širokom prostoru dve nemačke pokrajine (Brandenburg i Saksonija), Lužički Srbi na jedvite jade opstaju kao narod i uspevaju da sačuvaju svoje osobenosti jer su više od hiljadu godina izloženi pritisku moćnog nemačkog okruženja. Podaci kažu da su Lužički Srbi, baš kao i balkanski Srbi, imali burnu istoriju. Borili su se i tukli sa moćnima i jačima, plaćali žestoku cenu odbrane svog nacionalnog identiteta.
