U Trampovom mandatu već je došlo do velikog rasta budžetske potrošnje na odbranu, dok se odbrambene obaveze prema saveznicima nisu smanjile.
U obavezi smo da branimo oko 30 NATO saveznika od Atlantika do Baltika i Crnog Mora. Što se tiče Bliskog i Srednjeg istoka, imamo trupe u Turskoj, Siriji, Iraku, Jordanu,
Kuvajtu, Bahreinu, Kataru, Ujedinjenim Arapskim Emiratima, Saudijskoj Arabiji, Omanu, Avganistanu, Džibutiju i na Rogu Afrike.
Sa novim strateškim „zaokretom ka Aziji”, američke trupe i brodovi se premeštaju u region Indo-Pacifika sa ciljem obuzdavanja Kine u okviru onoga što se naziva drugim hladnim ratom. A tu su i bilateralni ugovori iz 1950-ih koji nas obavezuju da branimo Japan, Južnu Koreju, Filipine, Australiju i Novi Zeland.
Kažu nam da su ova savezništva izvor naše snage. Međutim ona su i izvor naših finansijskih obaveza.
Jutros je stigao izveštaj da ISIS, čiji kalifat je uništen u Siriji i Iraku, diže glavu u Africi. To znači potencijalno otvaranje novog fronta u globalnom ratu protiv terorizma.
Ovde se postavlja krajnje jednostavno pitanje – možemo li nastaviti sa svim ovim?
Naši resursi nisu nepresušni.
Udeo američkog BDP-a u globalnom BDP-u se smanjuje, a time i udeo našeg budžeta za odbranu.
Obavezani smo da činimo sve više i više, kod kuće i u inostranstvu, dok je naš udeo u ukupnom svetskom bogatstvu sve manji i manji.
Možemo li nastaviti da održavamo strateški paritet i obuzdavamo ambicije drugih velikih sila, Rusije i Kine?
Možemo li nastaviti da branimo Južnu Koreju i Japan od Kim-Džong Una i njevogog nuklearnog arsenala; da konfrontiramo i pritiskamo ajatolahov režim u Iranu i da u isto
vreme gradimo ono što je Džordž Buš nazvao „novim svetskim poretkom”?
Radeći sve ovo, možemo li prevazići najgoru pandemiju još od španskog gripa od pre 100 godina, istovremeno se suočavajući sa nacionalnim podelama i rasnim krizama nimalo manjim od onih iz 1960-ih, a možda čak i onih iz Građanskog rata?
Odgovore na ova pitanja ćemo svakako saznati.
Prevod: Vladan Mirković (Standard.rs)
Izvor Buchanan.org