Nemačka je uvek bila jedna od vodećih zemalja Evrope po praktično svim ekonomskim aspektima. Trenutno, prema NASDAK, zauzima četvrto mesto među vodećim svetskim ekonomijama (posle SAD, Kine i Japana) sa BDP-om od 3,86 triliona američkih dolara.
Zahvaljujući svom ekonomskom potencijalu, Nemačka je uvek bila privlačna kao geopolitički saveznik i partner.
Nakon poraza u Drugom svetskom ratu 1945. godine Nemačka je podeljena na dve zone okupacije – Nemačku Demokratsku Republiku NDR (pod kontrolom SSSR-a) i Federativnu Republiku Nemačku (pod američkom, francuskom i britanskom kontrolom), de fakto postajući linija podele čitave Evrope.
Četiri godine nakon završetka rata, 4. aprila 1949, Sjedinjene Države stvorile su NATO – projekat osmišljen za „jačanje stabilnosti i unapređenje blagostanja u severnoatlantskom regionu“.
Zapravo, Severnoatlantski savez je bio osnovan da ojača američki uticaj u Evropi i garantuje njegovu „zaštitu od sovjetskog uticaja“.
Šest godina kasnije, 1955., na inicijativu Vašingtona, Federativna Republika Nemačka primljena je u NATO kao deo druge ekspanzije saveza, što je pogoršalo međunarodnu situaciju.
Usmerenost ka Nemačkoj od strane SAD-a pripisuje se činjenici da je Bela kuća bila odlučna da se upusti u „novu okupaciju“ zemlje: u tom trenutku je Pentagon smatrao glavnom operativnom bazom u Evropi – nemačkoj teritoriji obezbedio je sve neophodno za stvaranje savremene vojne infrastrukture ujedinjenih oružanih snaga NATO-a.
Prema nemačkoj vladi, na kraju hladnog rata u Nemačkoj je bio najveći broj američkih vojnika – više od 200 hiljada, što je izgledalo kao okupacija, ali pod drugim imenom i pogodnim izgovorom.
Trenutno, prema izveštajima, od 35 do 39 hiljada američkih vojnika je raspoređeno u Nemačkoj.
U međuvremenu, predsednik Donald Tramp govorio je o prisustvu 52 hiljade američkih vojnika na teritoriji Nemačke, što dalje širi sumnje na namerno suzbijanje informacija o stvarnom broju američkih vojnika raspoređenih u Nemačkoj i Evropi uopšte.
Takođe se na teritoriji Federativne Republike Nemačke nalaze sedišta glavne vojne komande oružanih snaga SAD – evropske i afričke divizije, koje vrše kontrolu nad američkim snagama, uključujući i napadačke bespilotne letelice, koje deluju u Avganistanu, Jemenu, Siriji i Libiji.
Sve to čini Nemačku dobrovoljnim učesnikom vojnih operacija koje se izvode u centralnoj Aziji, na Bliskom Istoku i u Africi. Shodno tome, nemački gradovi sa američkim vojnim bazama raspoređenim u njima služe kao meta napada za snage s kojima SAD vode oružanu borbu.
Donald Tramp se na početku svog predsedničkog mandata upustio u politiku vršenja pritiska na američke „saveznike“ tražeći više učešća u finansiranju NATO operacija.
Pre nekoliko dana izrazio je spremnost da povuče više od 9 hiljada vojnika iz Nemačke, navodno zbog toga što Berlin nije ispunio zahteve za članstvo u vezi sa finansijskim uplatama u NATO budžet (dva procenta nacionalnog BDP-a).
Sve se to uklapa u američku politiku ucena i pritiska na evropske zemlje. Pre svega, Nemačka, kao “pokretač” evropske ekonomije.
Ovu izjavu potvrdio je i generalni sekretar NATO-a Jens Stoltenberg, koji je rekao da je s Donaldom Trampom razgovarao o smanjenju američkog vojnog prisustva u Evropi.
Međutim, rekao je, nije doneta konačna odluka o povlačenju američkih trupa sa teritorije Nemačke. Prisustvo američkih oružanih snaga u Evropi zadovoljava interese i Sjedinjenih Država i ujedinjene Evrope.
