Ukrajina je poslala vojsku da osigura černobiljsku zonu od eventualnog upada ruskih vojnika.
Naime, veruje se da je to visoko radioaktivno područje potencijalna ulazna tačka za agresore iz Kremlja, pod pretpostavkom da bi jedan od krakova vojne intervencije išao preko Belorusije.
Podsećamo, Rusija i Belorusija upravo održavaju vojne vežbe zbog kojih Kijev strahuje.
Uprkos tome što je mesto u severnoj Ukrajini još uvek radioaktivno, te onde nema stanovnika, veruje se da je zona isključenja u Černobilju u opasnosti i da će Rusi pokušati da je osvoje u slučaju invazije.
Naime, najkraći put do Kijeva upravo vodi kroz tu zonu, piše Njujork tajms.
Da bi se pripremile za potencijalni ruski upad u zonu isključenja, koja je uspostavljena nakon eksplozije reaktora 1986. godine, ukrajinske trupe trenutno patroliraju okolnim šumama i napuštenim ulicama Černobilja, opremljene kalašnjikovima i opremom za otkrivanje izloženosti radijaciji.
“To je naša teritorija i moramo je braniti”
Potpukovnik Jurij Šakrajčuk iz ukrajinske graničarske službe kaže:
“Nisu važne činjenice da je ova teritorija kontaminirana ili to što ovde niko ne živi. To je naša teritorija, naša država, i mi to moramo braniti.”
Ukrajinske snage koje patroliraju tim područjem moraju oko vrata nositi posebne uređaje za proveravanje radijacije, a prema protokolu, odmah moraju odstupiti s dužnosti u slučaju da zalutaju u visoko ozračeno područje.
“Ali niko od vojnika dosad nije bio izložen visokim dozama radijacije”, rekao je pukovnik Šakrajčuk.
Misija ograničenog broja vojnika na tom području nije da odbiju rusku invaziju, već da izviđaju i upozore na moguću opasnost.
Pukovnik Šakrajčuk kaže: “Prikupljamo informacije o situaciji duž granice.”
Dodatni ukrajinski vojnici prebačeni su u černobiljsku zonu isključenja pre dva meseca, nakon što su ruski vojnici prebačeni u Belorusiju, čija je granica udaljena oko sedam kilometara od uništenog reaktora.
Nove trupe u zoni isključenja
Znakovi ruskog neprijateljstva izazvali su vrlo emotivne reakcije onih koji se sećaju zajedničkog odgovora koji su pokrenuli ruski i ukrajinski radnici 1986. godine.
Ivan Kovalčuk, ukrajinski vatrogasac koji je gasio požar u elektrani nakon katastrofe, rekao je: “Kako je to moguće? Pa zajedno smo radili na likvidaciji nesreće. Žao mi je ljudi u Ukrajini”, kaže.
Černobiljska zona, koja se prostire na oko 1.300 kvadratnih kilometara, najkraći je put od beloruske granice do Kijeva.
Međutim, zbog močvarne zemlje i gustih šuma, taj bi put Kremlj mogao da proglasi kao nepovoljan za proboj, uprkos tome što je vazdušnom linijom kraći od drugih pravaca.
U Černobilju još uvek žive radnici koji se smenjuju u tom području i održavaju sigurnosne uređaje poput zaštitne strukture koja obavija reaktor.
Jedan od radnika Oleksei Prišepa rekao je za Njujork tajms: “Ne znamo šta će nas prvo ubiti, virus, radijacija ili rat.”
U isto vreme Prišepa je kazao da je ravnodušan prema eventualnom gubitku te kontaminirane zemlje:
“To je pustoš. Ovde nikada neće rasti nijedan usev.”
Zonu isključenja dosad uglavnom nisu čuvali, sve dok niz događaja u regiji nije prisilio Ukrajinu da onde grupiše vojnike – prvo, gomilanje ruskih vojnika, pa migrantska kriza u Belorusiji u novembru, koja je pretila da se prelije na Ukrajinu i izazove nemire.
