Ta teza, po rečima Ekmečića, postala je zastava nove nauke o nacijama kao veštačkoj tvorevini u istoriji, ali da to nije smetalo da se u slučaju Nemačke promoviše ujedinjenje, a na drugoj strani rastakanje starih istorijskih nacija. Nesumnjivo je da je Ekmečić mislio na srpsku naciju.
Tako, u Nemačkoj danas, na sajtu Federalnog zavoda za statistiku, u kategoriji „nacionalnost“ stoje samo dve rubrike – Nemci i stranci. Treba napomenuti da je Nemačka izrazito decentralizovana zemlja, gde je savezna država veliki deo svojih kompetencija
prepustila pokrajinama, od kojih neke, poput Bavarske, insistiraju na svojoj autonomiji. Ali, ni Bavarci, a ni Saksonci, kao ni Istočni Nemci nisu prepoznati kao posebna etnička grupa.
STVARANJE NACIJE
A evo kako je to bilo na primeru nastanka bošnjačke nacije. Kao posebna etnička grupa oni počinju da se izdvajaju posle austrougarske okupacije Bosne i Hercegovine 1878. godine (zaslugom Benjamina Kalaja, austrijskog namesnika u BiH), a potom u nekoliko navrata menjaju svoju nacionalnu svest i nacionalno ime.
Naziv „Bošnjaci“ upotrebljavaju od 1993. godine, kada je na Prvom bošnjačkom saboru u Sarajevu doneta odluka o preimenovanju dotadašnjih jugoslovenskih Muslimana u Bošnjake.
Nesumnjivo, današnji Bošnjaci potiču od islamizovanih Slovena, uglavnom Srba iz srednjovekovne Bosne i srednjovekovne Srbije. Kao posebna etnička podgrupa izdvajaju se tokom osmanske uprave nad ovim zemljama i za to vreme više puta menjaju svoju nacionalnu svest. Akademik Ekmečić zaključuje da su bosanski Muslimani između 1868. i 1993. godine menjali svoj identitet čak devet puta.
I u Crnoj Gori je tokom Austro-Ugarske okupacije (1916-1918) i sledom stvaranja marionetske fašističke Nezavisne države Crne Gore (1941-1945), svaki pokušaj da se ukine srpski etnički identitet Crnogoraca doživljavao poraz.
U jeku samog kraja Drugog svetskog rata istaknuti funkcioner Komunističke partije Jugoslavije, Milovan Đilas, u intervjuu za dnevni list „Borba“ od 1. maja 1945. godine, izlazi sa gledištem po kome u Crnoj Gori žive Crnogorci srpskih etničkih korena. On
insistira na zasebnosti Crnogoraca u odnosu na druge grane srpstva, ali ne negira izrastanje Crnogoraca iz srpskog etničkog stabla.
Gotovo pola veka identitet većinske zajednice u Crnoj Gori tretiran je tako što se podrazumevalo da su Srbi u Crnoj Gori nacionalni Crnogorci, a Crnogorci etnički Srbi. Sve do 1948. godine udeo srpskog naroda u ukupnom broju crnogorskog stanovništva iznosio je preko 90 odsto.
Izvršeni popisi iz 1948, 1953, 1961, 1971, 1981, u skladu su sa tim narativom. Stoga i ne čudi što je broj Srba ponekad bio na nivou statističke greške. Crnogorstvo je tretirano kao „kruna srpstva“, pa su se Srbi dobrovoljno izjašnjavali kao Crnogorci.
Komunisti, navodno, nisu želeli da zalaze u privatna osećanja, već su kroz poistovećivanje Crnogoraca i Srba dobijali izjašnjavanje na nacionalnoj identitetskoj osnovi, po principu:
svi su Crnogorci Srbi, pa nema potrebe da se Srbi ograđuju od svoga „nacionalnog crnogorstva“.
Slična je situacija bila i u posttitoističkom periodu, i nakon raspada velike Jugoslavije, sve dok jedan broj „nacionalno osvešćenih Crnogoraca“ nije počeo da negira svoje srpsko poreklo, i da se čak postavlja antisrpski, obrušavajući se na temeljne paradigme srpskog identiteta.
KREATIVNO TUMAČENJE
Ministarka Čomić je pak, braneći svoju nameru, bila poprilično netaktična i arogantna (na TV-u), drsko poručujući koaliciji NADA (koju čine POKS, DSS i 19 udruženja građana, a koji su zahtevali od premijerke Ane Brnabić da je smeni zbog zalaganja da se u popisu stanovništva Srbije uvrsti i nacionalna pripadnost Vojvođanin) da „ima pravo da laže“, ma šta to značilo, potvrđujući, izgleda, da ne odustaje od namere da se na listi nacija na popisu nađu i Vojvođani.
U stvari, ministarka Čomić i nema neku validnu argumentaciju i uglavnom se poziva na preporuke Saveta Evrope o izjašnjavanju višestrukim identitetom, iako se u preporuci to odnosi na izjašnjavanje u okviru postojećih nacionalnosti.
