Da li su u Bibliji već zapisani događaji ovog sveta? Američki autor Majkl Drosnin veruje da je otkrio tajanstveni kod Svetog pisma u kome je zabeleženo šta je bilo i šta će biti …
UVOD O BIBLIJI
Biblija (ta biblia – grčki: knjižice, sveščice), je zbirka tekstova koje Jevreji i hrišćani drže svetima, od Boga nadahnutima i glavnim izvorom svoje vere, a nastali su u vremenu između 1.000 pre naše ere i 100 naše ere. Naziva se i ‘Sveto pismo’.
Jevreji je nazivaju Torah (Zakon), Miqrah (Čitanje), Kitbe qodeš (Sveti spisi) ili Tanakh (skraćeno za Torah, Neviim i Ketuvim). Kanon biblijskih knjiga proglasili su 90. god. u Jamniji. Priznali su 24 knjige nadahnutima i obaveznima za jevrejsku veru.
U kanon nisu uvrstili sedam knjiga koje su nastale u Aleksandriji od tamošnjih jevreja, a napisane su na grčkom jeziku. Dele Bibliju na tri grpupe: Tora (Petoknjižje), Neviim (Proroci) i Ketuvim (Mudrosne knjige). Stari zavet pisan je hebrejskim jezikom, izuzev delova Ezre i Daniela te nekoliko reči u Knjizi Postanka i u Jeremiji pisanih aramejskim jezikom.
Završnu redakciju jevrejskog dela Biblije napravila je Velika skupština u doba perzijske vlasti ( V. – IV. st. pre naše ere). Izvorno su biblijske knjige pisane na svitcima pergamenta. Od Ezrina vremena jevrejska je Biblija pisana aramejskim pismom, dok su Samarijanci zadržali staro feničko pismo. Očuvanje biblijskog teksta bio je zadatak prepisivača (heb. sofer: pisac) koji su ustanovili predaju čitanja Biblije.
Budući da hebrejski jezik izvorno ne piše samoglasnike, u prepisu su posle dodavani znakovi za samoglasnike (masoretski tekst).
Hrišćani dele Bibliju na Stari zavet i Novi zavet. Stari zavet obuhvaća 39 protokanonskih (istovetnih s hebrejskim kanonom) i sedam deuterokanonskih knjiga (protestanti ih, kao ni jevreji, ne priznaju – apokrifi).
POSETITE NAŠ KANAL NA“ TELEGRAMU“- SVE ONO ŠTO SVI DRUGI PREĆUTKUJU: OVDE
Novi zavet, napisan u drugoj polovini I. st., obuhvata 27 knjiga: četiri Evanđelja (Marko, Matej, Luka i Ivan), Dela apostolska, 21 poslanicu (14 Pavlovih i 7 apostolskih) i Otkrivenje (Apokalipsa).
Autografi biblijskih knjiga ne postoje, nego mnogobrojni njihovi prepisi, tzv. tekstualni svedoci. Služeći se njima, biblijska nauka nastoji strogim naučnim metodama prirediti što pouzdaniji biblijski tekst, tzv. kritičko izdanje Biblije.
Jevreji tumače Bibliju doslovno i propovednički, tražeći u njoj skriveni, dublji smisao, tumače je već od II. st. pr.n.e. sve do danas (Midraš, halaha, hagada i dr.).
U novije doba jevrejski tumači Biblije uzimaju u obzir rezultate arheologije i drugih nauka, te se približuju hrišćanskim biblijskim komentarima. Hrišćani tumače Bibliju od početka II. st., a aleksandrijska škola zastupala je alegorijsko tumačenje, antiohijska škola doslovno tumačenje.
U srednjem veku skolastika je dalje razvila metode tumačenja: doslovno, alegorijsko, moralno i anagogično ili mistično tumačenje. Katolici u tumačenju Biblije slede tradiciju Crkve i crkvenog učiteljstva, a protestantske se crkve oslanjaju većinom na osobno nadahnuće.
POSETITE NAŠ KANAL NA“ TELEGRAMU“- SVE ONO ŠTO SVI DRUGI PREĆUTKUJU: OVDE
U novije doba razvijene su u katolika, protestanata i u Jevreja savremene naučne metode tumačenja Biblije (egzegeza, hermeneutika).
Suvremeni pristupi i metode tumačenja imaju intererkonfesionalno obeležje. Biblija je celovito ili delom prevedena na većinu svetskih jezika. Njeno značenje prelazi okvire sinagogalne i crkvene upotrebe.
TAJNA IZLAZI NA VIDELO
