Šta su donele “krvave litije” organizovane 1937. protiv Konkordata? Da li je ubistvo srpskog patrijarha Lukijana Bogdanovića 1913. godine u Beču, bio deo pripreme za Veliki rat i napad na Srbiju? Kako Josip Broz nastoji uništiti srpsko nacionalno jedinstvo?
Šta se krije iza pretnji Visokog predstavnika za BiH Incka o donošenju Zakona protiv negiranja genocida? Zašto se srpski narod, koji je preživeo dva velika genocida, pokušava optužiti za isti zločin? O ovim i drugim pitanjima u Srpskom svetu govori istoričar i književnik Radovan Kalabić. U studiju je urednik Gordana Janićijević.
Istoričar Kalabić kaže da svaki napad na Srbe počinje napadom na SPC, a da pokušaji fizičkog satiranja i duhovnog zatiranja Srba, traje vekovima. Kao primer navodi Konkordatsku krizu u Kraljevini Jugoslaviji, koja je izbila 1937. godine.
Naime, Skupština Kraljevine Jugoslavije, uz odobrenje namesnika kneza Pavla Karađorđevića, i uz zalaganje predsednika vlade Milana Stojadinovića, trebala je da ratifikuje Konkordat sa Vatikanom, koji je potpisan sa Svetom stolicom u Rimu jula 1935. godine.
Srpska pravoslavna crkva se usprotivila, vernici i narod pod vođstvom Nikolaja Velimirovića izašli su na beogradske ulice. Kalabić taj događaj poredi sa prošlogodišnjim crnogorskim litijama i onim šta je Đukanović pokušao da uradi sa Srpskom pravoslavnom crkvom.
Litije u Kraljevini narod je nazvao „KRVAVIM“ jer je tadašnji ministar policije, Slovenac Anton Korošec, inače rimokatolički bogoslov, naredio brutalnu intervenciju žandarma. Narod i SPC se usprotivio Konkordatatu jer je on favorizovao rimokatoličku crkvu u svakom pogledu u odnosu na pravoslavlje na tlu Srbije.
To je vreme kada je umro i tadašnji srpski patrijarh Varnava, za koga istoričar Kalabić tvrdi da postoje osnovane sumnje da je otrovan. Potkrepljuje to činjenicom o tajanstvenoj smrti njegove rođene braće, neposredno nakon što su posetili bolesnog patrijarha.
Patrijarh Varnava, kaže istoričar, bio je veliki protivnik Konkordata. Kalabić se vraća dvadesetak godina unazad, komentarišući i ubistvo tadašnjeg patrijarha Lukijana Bogdanovića u Beču, kada su ga ubice obezglavile, i nikada nisu otkrivene. Sve to istoričar smešta u pripreme za napad na Srbiju 1914.godine i Veliki rat.
Kako kaže Kalabić, da “Srpsku pravoslavnu crkvu u Crnoj Gori zameni nevladina organizacija nije uspelo“. Prema Kalabiću, antisrpsku politiku nastavlja Josip Broz Tito, za koga kaže da je „najveći antisrspski projekat“. Potkrepljuje to pitanjem zašto nikada nije izvršen napad za oslobođenje Jasenovca?
Posle rata, kaže Kalabić, napad na SPC nastavljen je izdvajanjem Makedonske crkve, i tvrdi da tadašnji patrijarh Vikendije Prodanov odbija da to pitanje stavi na dnevni red Sinoda, da bi ubrzo umro, sa velikom sumnjom da je otrovan.
I Broz se ne zaustavlja na tome, ističe istoričar, već 1963 godine uz pomoć OZNE, pravi raskol komadajući Američku eparhiju, da bi tek 1992.godine na Sretenje došlo do pomirenja. I Ustav iz 1974. je uperen protiv SPC, kaže Kalabić. “Kada god se radilo za srpske interese, zapad je takve inicijative dočekivao na nož, ali i od strane pete kolone u Srbiji“.
Za saradnju sa Vukom Draškovićem ističe da nikad nije bio član SPO, već da je sa Vukom sarađivao kako bi istražio i zaštitio lik i delo đenerala Draže. Peti oktobar uzima kao primer kako se pokušalo da Srbi izgube identitet i nacionalnu samobitnost.
