A istina je da su austrijskog štabsfeldvebela Josipa Broza zarobili Rusi.
Kako mesecima nije imala nikakve vesti o njemu, komanda Brozovog 25. domobranskog puka je krajem 1915. digla ruke od njega. Upisala je njegovo ime i na „popis gubitaka“ i na „alfabetski popis“ svojih ratnih žrtava.
Postoji, međutim, i drugi dokument koji ne ostavlja nikakvu dilemu o tome o kome se radi: „Broz Josip, pešadijski izviđački podoficir 25. regimente (puka), Hrvat, Klanjec, (opština) Zagorska Sela, (rođen) 1892, ratni zarobljenik u Rusiji“, koji je odbio ponudu
ruske vlade da se prelaskom na stranu Srbije izbavi iz ratnog zarobljeništva. I jedan i drugi dokument su svojevremeno otkriveni u Vojnom muzeju u Beču i 1966. prosleđeni Titu.
Brozov kult, negovan i dograđivan gotovo pola veka, poput klatna na zidnom satu, dodirnuo je jednu krajnju tačku. Sledstveno tome, izgleda da i u životu, kao i u fizici – da bi se to klatno umirilo, mora najpre da dodirne onu drugu, suprotnu tačku. Drugim rečima, Titovo životno delo moralo je da prođe tu fazu, od kulta do provlačenja kroz blato, dok se klatno ne umiri.
Njegove velike amplitude u ponašanju, odnosu, stavovima prema saradnicima, okolini i događajima bile su dosta česte. Valjda su i zbog toga mnogobrojna svedočanstva njegovih savremenika, ali i istraživača, često kontradiktorna. Sve to je počelo da krnji Titov apsolutni autoritet i odnos naroda prema nametnutoj slici o nepogrešivom vođi.
Interesovanje za Brozovo poreklo, pored publicista i istraživača, pokazivale su i razne obaveštajne službe. U tome je, razumljivo, korak ispred uvek bila američka obaveštajna zajednica. Pre petnaestak godina na sajtu CIA pojavio se dokument „(b) (3) – P. L. 86-36“ sa kojeg je skinuta oznaka o tajnosti, a u kojem se konstatuje, na osnovu istraživanja najeminentnijih lingvista, da predsednik Jugoslavije Josip Broz Tito govori srpskohrvatski, ali mu to nije maternji jezik jer ga govori sa stranim akcentom.
(Novosti)
