On je naime, mogao 1394., poput njegove braće Andrijaša i Dmitra uzeti svoje srebro iz dubrovačkog depoa i pobeći u Ugarsku. Ipak, izabrao je da podeli sudbinu naroda i ostao je u Prilepu. Narod mu to nikad nije zaboravio. Kraljević Marko gine 1395. u bici kod Rovina koju Turci gube baš zbog sabotaže Marka i srpskih snaga koje su se borile na turskoj strani.
Govori Srbija: Neretko se u neformalnim razgovorima može čuti da su Srbi tamnije puti, očiju i kose zapravo potomci Turaka koji su silovali srpske žene i koristili tzv. pravo prve bračne noći u vekovima ropstva. S obzirom na to da se godinama bavite genetikom, možete li nam reći da li je reč o velikoj zabludi i zbog čega su Srbi „tamniji“ od ostalih slovenskih naroda?!
Dr Goran Šarić: Tamnija put nema veze sa Turcima. Tračani i Iliri koji su na Balkanu živeli još prije dolaska Rimljana, bili su nešto tamnije puti. U antičkim spisima oni su opisani kao visoki i crni, a neki Tračani su bili i crveni.
Najnovija genetička istraživanja pokazala su da današnji stanovnici Srbije imaju zanemarljiv procenat gena, odnosno haplogrupa koje su mogle doći sa turskim osvajanjima. To je logično, jer u zakonima Osmanskog carstva nije bilo dozvoljeno silovanje hrišćanskih žena, dok je na zapadu postojalo pravo prve bračne noći (jus primae noctis).
Osim toga, Srbija uopšte nije bila pod Turcima 500 godina. Vojvodina je pod turskom vlašću bila negde između 160 i 180 godina, dok su recimo iz Dalmacije Turci potpuno isterani tek nakon 216 godina vlasti.
Najveći deo Srbije sa povremenim prekidima bio je u Osmanskom carstva između 260 i 330 godina. U Hrvatskoj postoji tendencija da se smanjuje broj godina Osmanske vlasti, a u Srbiji se povećava.
Pad Smedereva iz 1459. godine, nije bio, kako se u istoriografiji smatra i kraj srpske države. I nakon toga postojala je Srpska despotovina sa sedištem u Kupniku. U njemu je stolovao i čuveni Zmaj Ognjeni iz narodnih pesama, odnosno despot Vuk Grgurević, junak i pobednik mnogih bitaka sa Turcima.
Turci su Kupnik osovojili 1523. Jovan Nenad, zvan crni čovek, poslednji srpski car, vladao je Bačkom, Banatom i Sremom sve dok ga 1527. Mađari nisu ubili iz zasede. Duga linija srpske državnosti prekida se tek 1543. smrću Stefana Štiljanovića, a obnavlja u Karađorđevom ustanku, 1804., dakle 261 godinu kasnije.
Cilj tih priča je Srbima nametnuti kompleks manje vrednosti i stigmu robova i poturčenjaka. Istina je potpuno suprotna. Gde god zakopamo po Srbiji, nalazimo skrivene mačeve ili druge ostatke stalnih pobuna i ustanaka protiv Turaka.
Dovoljno je pogledati kartu Balkana iz prve polovine 19. veka, gde između velikih imperija Habsburške Monarhije i Osmanskog carstva prkosno stoji mala Srbija.
Srbi su jedni narod koji se samostalno oslobodio od Turaka. Bugari i Rumuni imali su pomoć Rusije, a Grcima su uz Ruse pomogli Britanci i Francuzi. Takođe, Srbi su jedini evropski narod koji je u moderno vreme imao čak tri svoje narodne dinastije, dok su svi ostali, Italijani, Španci, Grci, Bugari, pa čak i Rusi imali Germane na svom prestolu.
