Kada su Sloveni došli na Balkan?! Da li su Nemanjići dobili krunu od pape?! Koja strana je izgubila Kosovski boj?! Na ove i druge večite nedoumice i zablude iz naše nacionalne istorije odgovore portalu Govori Srbija dao je dr Goran Šarić, katolički teolog i istoričar iz Rijeke.
Govori Srbija: Doktore Šariću, šira javnost u Srbiji za Vas je čula nakon što ste izneli brojne dokaze kojima razobličavate postojeće zvanične teorije o doseljavanju Slovena na Balkan?! Vi tvrdite da su naši preci daleko ranije naselili ove prostore. Zbog čega nas zvanična istorija uči da su Sloveni na Balkan stigli tek u 7. veku?
Dr Goran Šarić: Iako je pokušaja da nas prikažu kao došljake na tuđu zemlju bilo i ranije, pre svega od strane Vatikana i Venecije, “dogma” o doseljavanju Slovena definitivno u zvaničnu istoriju ulazi po diktatu bečkog dvora tek u drugoj polovini 19. veka.
To je vreme nacionalnog buđenja u svim evropskim zemljama. Kod nas proces nacionalnog osvešćivanja nije išao spontano, nego je vođen iz Beča i Vatikana. Oni su stvarali nacije prema geografskim odrednicama, po sistemu “zavadi, pa vladaj”. I Vukova reforma, bez obzira na mnoge pozitivne aspekte, bila je projekat Habsburške Monarhije.
Beč je hteo srpski jezik što više udaljiti od ruskog. Vuk je izabran kao zamena za svetog Savu, jer je svetosavlje označeno kao imuni sistem Srba, koji treba uništiti da bi Srbe pokorili. Nakon bečke administracije, dolazili su katolički misionari koji su imali zadatak prevođenja pravoslavnog stanovništva na katoličku veru. Prelazak na katolicizam bio je uslov bez kojeg se nije moglo napredovati ni u vojsci, ni u državnoj službi.
Kroz čitav 19. vek na delu je neprincipijelna koalicija Habsburške Monarhije, Velike Britanije i Osmanskog carstva. Beč i London su održavali Tursku, tzv. bolesnika sa Bosfora na “aparatima” samo da bi sprečili ujedinjenje Slovena na Balkanu i vraćanje Carigrada u ruke pravoslavaca, odnosno da bi Rusiju držali što dalje od toplih mora.
Velika Britanija podržavala je kolonijalnu politiku Austrije na Balkanu, a Austrija je podržavala kolonijalnu politiku Velike Britanije na Bliskom istoku. Konstanta i austrijske i britanske politike bile su rusofobija i srbofobija kao ogranak rusofobije.
Bečko-berlinska istoriografija, koju su u 19. i početkom 20. veka prihvatili naši istoričari, služila je velikogermanskim interesima. Glavni cilj Njemačke i Austrije bio je širenje na slovenske zemlje. Zato su njihovi istoričari Slovene prikazivali kao divljake i došljake. Finale velikogermanske ideologije videli smo u Drugom svetskom ratu u kojem su nacisti pobili više od 30 miliona Slovena.
Kad govorimo o seobama moram naglasiti da one same po sebi nisu sporne. Od kad je ljudi, bilo je i migracija. Seobe su stalna sudbina čoveka sa Balkana. Međutim, nisu se selili celi narodi, već uglavnom muškarci i ratnici. Kad su veće skupine naroda putovale, nisu odjednom prevaljivale prevelike udaljenosti. Danas imamo moderne puteve i prevozna sredstva, pa opet većinu migranata koji pristižu u Evropu čine mlađi muškarci.
Kada uporedimo arheološke ostatke, kultove, predanja, ukrase, nošnje, antropološke i druge karakteristike stanovništa Balkana pre sedmog veka i nakon njega, sa priličnom dozom sigurnosti možemo zaključiti da je jedna, ne tako mala jezgra naroda ostajala i opstajala ovde kroz vekove, od Lepenskog Vira i Vinče, preko vremena Tračana i Ilira, Rimskog carstva, Srednjeg veka, pa do modernog vremena i da su mnogi stanovnci Srbije, Bosne, Hrvatske, Crne Gore i Makedonije potomci tog autohtonog stanovništva. Sloveni su i pre 7. stoleća živeli gde i danas žive, od Baltika do Jadrana.
Govori Srbija: U istorijskim udžbenicima za osnovne i srednje škole u Srbiji gotovo da se ne pominje srpska istorija pre dinastije Nemanjića. Posledica toga je da jedan broj Srba danas nije siguran da li je pre Stefana Nemanje uopšte postojala srpska država. Možete li nam reći nešto više o državnosti Srba u vekovima koji su prethodili Nemanjićima?!
