U dvadeset i petoj emisiji emisiji “Razbuđivanje” gostovao je general Božidar Delić, komadant Prizrenske brigade “Car Dušan Silni”.
Božidar Delić je Srbin koji je rođen u Đakovici, na Kosovu i Metohiji 1956. godine. Njagov deda je bio solunski dobrovoljac, koji je posle Prvog svetskog rata dobio od Kralja Aleksandra I Karađorđevića zemlju u Metohiji, nedaleko Đakovice.
Tako da je poveo tamo iz hercegovačkog krša svoja četiri sina iz Nevesinja. Koloninsti su formirali selo Petrovac u blizini granice sa Republikom Albanijom.
Još kao dečak Božidar Delić je stalno bio vezan za vojsku, pošto mu je u blizini kuće bila kasarna i vojnici na odsluženju vojnog roka koji su voleli decu i zajedno se družili.
Nakon smenjivanja Aleksandra Rankovića sa mesta šefa bezbedonosnih službi na čuvenom Brionskom plenumu u leto 1966. godine, albanski separatizam i iredentizam buja kao gljive posle kiše… to je i sam Božidar osetio kada je sa vršnjacima iz sela pohađao školu i morao proći kroz albanska naselja gde su ih Albanci stalno napadali, pa je pored knjiga u torbi nosio uvek kamen ili kakav lanac da se brani.
Vojnu akademiju je upisao u Beogradu, a završio je u Sarajevu 1977. godine, pa ga je služba rasporedila u Bileću sa činom potporučnika JNA, gde je bio veliki nastavni centar za rezervne oficire čitave bivše Jugoslavije.
Tu je ostao desetak godina i onda prekomandovan u Beograd. Raspadom SFRJ 1990-1991 jedno vreme je bio na Dubrovačkom ratištu, gde je i sam video pogrešne poteze
političkog i vojnog rukovodstva Beograda. Kasnije je prekomandovan 1992. godine u Nevesinje sve do kraja 1995. godine kada je branio svoj zavičaj od bosanskih muslimana i Hrvata.
Prekomandovan je u Prizren 1995. godine u 549. motorizovanu brigadu “Car Dušan Silni”, čija je operativna zona delovanja bila na samom jugu Kosova i Metohije, odnosno pogranični pojac uz granicu prema Albaniji.
Već tada su oficiri iz Prištinskog korpusa Vojske SR Jugoslavije bili upoznati da se u Albaniji organizuju teroristički kampovi za obuku kosovsko-metohijskih Albanaca. Kasnije 1997. godine dolaze u Albaniju i vojnici iz zemalja NATO pakta, onda i u BJR Makedoniju, jer im je bio cilj da pomognu Albancima da otmu južnu srbsku pokrajinu.
Tzv. Oslobodilačka Vojska Kosova počela je svaki dan da jača sve više, jer su imali pomoć sa Zapada, prvo od svojih sunarodnika iz Švajcarske, Nemačke, Austrije i dr. A onda i od država, zemalja članica Severnoatlanskog saveza… Tako je 1998. godine već u februaru krenuo otvoreni rat i napadi na našu vojsku i policiju.
General Delić je u emsiji Razbuđivanje se osvrnuo na jednu akciju specijalne jedinice MUP-a Srbije, a to je likvidacija Adema Jašarija i njegove terorističke bande u selu Donje Perkaze.
Prema njegovom mišljenju, ta akcija morala je da se izvede na mnogo bolji tj. profesionalniji način bez civilnih žrtava koje je Adem Jašari (inače kriminalac i probisvet svetskog kalibra) namerno postavio kao živi štit. Ceh je plaćen tako što su onda i ravnodušni Albanci se pridružuju ekstremsitima.
Čudno je bilo to što su naši državnici stalno dobijali upozorenja sa Zapada da vojska ne sme da se meša u sukobe sa albanskim teroristima. Međutim, albanski teroristi nisu prezali ni da blokiraju puteve, maltretiraju građane Srbe, pljačkaju, siluju, ubijaju… doduše radili su oni to i ranije, ali nije bila svakodnevnica.
