Evropa, Stari kontinent je poznat po svojoj neverovatnoj istoriji, srednjovekovnim vremenima, i zapanjujućim tvrđavama i monarhijama.
Između 700. i 300. godine p.n.e., izgrađen je veliki broj utvrđenja u Škotskoj, mnoga od njih su na vrhu brda, sa zidovima od kamenja naslaganih bez upotrebe maltera.
Ovo isprva možda ne izgleda kao neobično, naravno, ima mnogo takvih struktura širom sveta, a ne samo u Evropi.
Ipak, čitava priča se, bližim ispitivanjem, potpuno menja od obične do izuzetne, što otkriva da je veliki deo ovih kamenja, koja čine zidove ovih drevnih tvrđava, spojeni zajedno.
Neke od ovih oblasti utvrđenja su pretvorene u neku vrstu stakla, sa ostacima onoga što su bez sumnje mehurići vazduha i kapljice rastopljenog kamena, što je dokaz da je ovo kamenje nekada bilo podvrgnuto temperaturama koje su dovele do procesa postakljivanja.
Ni jedan naučnik nije mogao da objasni kako je to moguće.
Zbog toga su tokom poslednja tri veka arheolozi pokušali da odgovore na pitanja oko misterioznih škotskih tvrđava.
Jedan od prvih britanskih geologa koji su opisali ove misteriozne strukture i misteriju iza njih, bio je Džon Vilijams, autor “Prirodne istorije mineralnog kraljevstva.“
On je bio prvi koji je opisao ovu misteriju 1777. godine, nakon pregleda nekih čudnih ruševina, kakvih je kasnije pronađeno više od sto primera širom Evrope, uglavnom u Škotskoj.
Pa, ko ih je izgradio? Kako su uspeli da postakle kamen? I koja vrsta tehnologije je korišćena? Da li je moguće da ne vidimo celu sliku?
Previše pitanja a nema nikakvih odgovora.
Ove strukture su nazvane postakljena utvrđenja. Ove strukture su vekovima oduševljavale geologe, jer ne postoji naučno objašnjenje o tome kako je ovo kamenje spojeno.
Temperature kojima su morali biti podvrgnuti za postakljivanje su uporedive sa detonacijom atomske bombe, kažu neki stručnjaci.
Ali ono što je interesantno jeste činjenica da ne postoji jedna ili dve postakljene strukture, već stotine primera širom Evrope, sa 70 utvrđenja u Škotskoj.
Kada su prve postakljene strukture otkrivene u Škotskoj, smatralo se da su one bile ekskluzivne za Škotsku, od kojih su najpoznatije bile Dun Mak Sniačan, Banderloh, Kreg Fadraig, Ord Hil, Dun Deardail, Nok Faril, Dun Kreič, Finavon, Berihil, Lavs, Dun Gal, Anvot, Tap ili O’Nort.
Međutim, primeri sličnih struktura su pronađeni u Bohemiji, Šleziji, Tiringiji, u pokrajinama Rajne, u Mađarskoj, Turskoj, Iranu, Portugalu, Francuskoj i Švedskoj, između ostalog.
Ono što je čudno je to što postakljivanje nije potpuno u svim utvrđenjima, niti je homogeno u zidovima istih lokacija. Stručnjaci su otkrili da se u nekim slučajevima kamenje pojavljuje delimično kalcinirano i spojeno, dok su u drugim slučajevima prekriveni slojem emajliranog stakla, a ponekad, iako retko, cela dužina zida predstavlja čvrstu masu staklaste supstance.
Niko ne zna kako su ovi zidovi postali postakljeni.
Neki naučnici veruju da je to bilo namerno, da se ojačaju odbrane utvrđenja, ali u stvarnosti bi ih to oslabilo, tako je malo verovatno da je to bila namera.
Stručnjaci takođe kažu da je postakljivanje verovatno bilo rezultat ratnog oštećenja, kao rezultat opsade, jer da bi se postiglo postakljivanje, vatra mora goreti danima na temperaturi između 1050 i 1235 stepeni Celzijusa, nešto što je izuzetno neverovatno, mada ne i nemoguće.
Neke teorije ukazuju na mogućnost da je postakljivanje možda bio proizvod namernog uništenja od strane napadača nakon zarobljavanja utvrđenja, ili od strane njihovih stanara kao ritualni čin.
