U ovom dobu istraživanja, posvećeno je puno pažnje onome što leži izvan naše planete, i onome što pliva u najmračnijim dubinama naših neistraženih mora, ali područje na koje je obraćeno značajno manje pažnje je svet koji leži zaključan u neprolaznoj crnoj noći ispod nas.
Ovde se pećine protežu i meandriraju na ogromnim rastojanjima, ponekad zasnovane na novim otkrićima izvan granica našeg uma.
Ipak, najizraženiji i zbunjujući navodi o dubokim svetovima na Zemlji su oni koji se tiču čudnih, nepoznatih civilizacija koje su davno nestale, za koje se tvrdi da su nastanjivale unutrašnjost zemlje, i koje ostaju izgubljene i nepotvrđene.
Pokrivajući sve od giganata iz unutrašnjosti zemlje, do vanzemaljaca, reptilskih čudovišta i zaštitnika misterioznih izgubljenih religioznih artefakata, evo nekih od najčudnijih tvrdnji o navodnim izgubljenim civilizacijama koje su se uzdigle i pale ispod sveta.
Jedna od najupornijih tvrdnji o podzemnoj civilizaciji bila je detaljno opisana u knjizi “Treće oko” iz 1956. godine, koja je navodno autobiografska knjiga čoveka po imenu Lobsang Rampa, u kojem je opisao svoja iskustva u Chakpori Lamaseri u Tibetu.
Među bogatstvom nepoznatosti u knjizi, kao što je Rampinova operacija za bušenje rupa u svojoj glavi da oslobodi misteriozne mentalne moći, titularno Treće oko, i čudno otkriće vlastitog mumificiranog tela iz prethodne inkarnacije, tu je i njegov interesantan iskaz o ogromnom podzemnom svetu, izrađenog od strane neobjašnjivih subjekata pod Tibetanskom prestonicom, Lhasa-om.
Ovde ispod palate Dalaj Lame, on se pridružio svešteniku da istražuje sistem pećina čiji su zidovi ukrašeni čudnim simbolima i crtežima nepoznatih ruku.
Nakon jednog tunela u mraku, Rampa je tvrdio da je naleteo na ogroman otvor sa podzemnim jezerom i plafonom toliko visokim da nije mogao proceniti njegovu visinu, jer svetlost nije stigla do uzvišenog svoda iznad.
Ovde su zidovi sadržali misteriozne geometrijske dijagrame, kao i slike džinova i mašina kakve nikad nije zamišljao, zajedno sa neopisivim spisima na nekom zagonetnom, tuđem, stranom jeziku.
Zatim su pošli bočnim prolazom gde je došao na područje sa “crnom kućom”, u okviru koje su ušli tri sarkofaga očigledno napravljenog od glatkog crnog kamena sličnog
obsidianu, i koji je bio pokriven nizom čudnih simbola, što je izgledalo kao nekakva zvezdana karta.
U njima su bila tela čudnih džinovskih bića, koje je sveštenik koji ga je pratio objašnjavao kao tela drevnih “bogova” koji su ranije došli u svoj svet. Rampa je govorio o ovim telima:
Pogledao sam ponovo, fasciniran i zapanjen. Tri zlatne figure, gole, ležale su pred nama. Dva muška i jedna žena. Svaka linija, svaka oznaka verno prikazana od zlata. Ali veličina!
Žena je bila veličine deset stopa dok je ležala, i veći od dva muškarca nije bio ispod petnaest stopa.
Njihove glave bile su velike i donekle konusne na vrhu. Čeljusti su bile uske, sa malim, tankim ustima. Nos je bio dug i tanak, dok su oči bile ravne i duboke udaljene. Nema mrtvih figura, oni su izgledali kao da spavaju.
Stvari su možda postale još bizarnije dok su nastavili putovanje kroz složene paukove mreže mokrih kaverna, tunela i prolaza. U okviru surovih sumornosti ispod zemlje Rampa tvrdi da su naišli na fantastična stvorenja kakve nikad nije video, kao i jako osvijetljenu
sobu koja je bila skrivena iza klizne zidne ploče koja je skrivala niz čudnih mašina za usporavanje, neobjašnjive svrhe koje nije mogao da shvati.
