Autor: Dževad GALIJAŠEVIĆ, „PEČAT“
U Zapadnoj javnosti pohod na Balkan dugo je pravdan potrebom nastavka obračuna sa „crvenom imperijom SSSR“, kasnije Rusijom i njenim političkim uticajem u Srbiji i Republici Srpskoj. Čini se da su savremene ideološke predstave o „ruskoj prijetnji“ i navodno aktivnoj ulozi srpskog naroda u njoj postale, za zapadne vlade i medije, zgodan način da se različite politike i grupe identifikuju kao destruktivne a da se istovremeno islamistički režim u Sarajevu unaprijed amnestira od fundamentalizma i podrške terorističkim grupama.
Zahvaljujući takvom pristupu zapadnih sila, jačanje islama u bošnjačkoj politici postajalo je otvorenije, agresivnije, primitivnije, čak dugoročno gledano uticajnije nego što to propagandni slogani iz zapadnih medija otkrivaju vlastitoj javnosti.
„Velikodržavna agresija“, „sistematsko silovanje“, „etničko čišćenje i progon na vjerskoj osnovi“, granatiranje naselja, snajperska vatra po civilnim ciljevima i mučenja, pripisivani su gotovo isključivo jednoj strani – srpskoj!
Lažne vijesti kao dio mita o „genocidu“ trebalo je da izazovu kumulativni propagandni efekat o krivici Srba i „nevinim žrtvama“ muslimanima. U srcu svega, naravno, stoji Srebrenica, mjesto zločina i trijumfa zapadne i lokalne propagande. I danas nakon 25 godina.
U tu svrhu, vladajuća, muslimanska stranka SDA osmislila je mnoštvo jubileja koji su uvijek priču o sukobu i krivici vraćali na početak. A prije nego što je zapucalo, znali su se i krivci i žrtve.
Tokom jednog od srebreničkih „jubileja“, prije tačno pet godina, Aleksandar Vučić kao premijer Vlade Srbije napadnut je u Srebrenici pred očima zapadnih diplomata iz Njemačke, Austrije, Slovenije i Hrvatske, te bivšeg američkog predsjednika Bila Klintona.
Odmah nakon toga pokrenut je „britanski napad“ na Srbiju u Ujedinjenim nacijama prijedlogom rezolucije o tzv. genocidu.
Izgleda da su danas mnoge lekcije iz bliske prošlosti zaboravljene.
U poznatom „procesu Islamskoj deklaraciji“ na kome su muslimani tužili i sudili muslimanima, Tužilaštvo BiH zastupala je Edina Rešidović a predsjednik sudskog vijeća bio je sudija Rizah Hadžić. Tom prilikom 1983. osuđeno je dvanaest muslimana predvođenih Alijom Izetbegovićem na 90 godina zatvora.
U ovom procesu prvi put je upotrijebljen pojam krivično djelo – etničko čišćenje. Za to je zaslužan dr Fuad Muhić, koji je tvrdio da su njih trinaestoro zagovarali „etnički čistu Bosnu“, što će se nepunu deceniju poslije pokazati tačnim.
Tadašnji savezni sekretar SUP SFRJ Stane Dolanc proširio je zagovaranje etničkog čišćenja i na Kosovo.
Interesantno je da su u vrijeme ovog procesa najoštrije reagovali tada komunistički prvaci, muslimana u BiH.
Tadašnji predsjednik Skupštine SFRJ Raif Dizdarević je izjavio da iza fundamentalista iz BiH stoji Amerika, a to isto je ponovio i Nijaz Duraković uz napomenu da je „Izetbegovićeva grupa u kontaktu sa CIA“.
Tokom posjete Bagdadu, tadašnji predsjednik CK SK BiH Hamdija Pozderac je za Izetbegovićevu grupu rekao da su agenti iranskog ajatolaha Homeinija.
Samo izvan Bosne i Hercegovine javljali su se glasovi empatije i razumijevanja: Dobrica Ćosić, sa 12 akademika, potpisuje peticiju tražeći pomilovanje, čak se i preko kardinala Kuharića i papa zauzimao za njih…
Suđenje je bilo osnovano jer za Aliju Izetbegovića islam je ozbiljan, dinamičan i praktičan način života, objavljen sa ciljem da uredi život u njegovoj praktičnoj formi i da konkretnu stvarnost potčini svojim kriterijumima.
Svakako, Izetbegovićeve teorije („Islam između istoka i zapada“ i „Islamska deklaracija“) predstavljale su, u stvarnosti, primitivni politički program izgradnje društva i države svojstven samo srednjem vijeku Bliskog istoka.
